Μια ηθοποιός με μακρά πορεία στο θέατρο δε γίνεται παρά να μη γνωρίζει πώς να αναδεικνύει σωστά κάθε ρόλο. Απλώς στην περίπτωση της είναι κάτι παραπάνω. Ξεπερνάει τη γραφικότητα ή τα φολκλόρ στοιχεία ενός ρόλου, διεισδύει στα κίνητρα κάθε ενέργειας της ηρωίδας που υποδύεται και τελικά μένει ανεξίτηλα χαραγμένη η αυστηρώς προσωπική υποκριτική της σφραγίδα. «Δεν είναι θέμα ταλέντου αλλά χαρακτήρα», υποστηρίζει η ίδια, επιβεβαιώνοντας πως κάθε έργο την απασχολεί πολύ και σε βάθος, κάτι που είναι ολοφάνερο και στην παράσταση «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή, εδώ στο ρόλο της Εκάβης.
Συέντευξη στο Χρήστο Κρανιώτη
Τέσσερις μέρες πριν την πρεμιέρα στο Μέγαρο Μουσικής, τι αλλαγές να περιμένουμε σε σχέση με την πρώτη εκδοχή του έργου;
Η παράσταση είναι καλύτερη φέτος, χωρίς να έχουν κοπεί σκηνές ή να έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές. Θεατές που το είδαν στο Κοτοπούλη πριν δύο χρόνια και φέτος για δεύτερη φορά στο Παλλάς, μας είπαν ότι τους άρεσε περισσότερο. Γενικά οι ηθοποιοί με τον καιρό το προχωράμε παραπέρα.
Δεδομένου ότι έχετε παίξει και στο τηλεοπτικό «Τρίτο Στεφάνι», ποια σχέση είχε η τηλεοπτική με τη θεατρική ανάγνωση του κειμένου;
Καμία σχέση. Δεν το λέω ποιοτικά, που έτσι κι αλλιώς υπάρχει διαφορά στα μέσα τηλεόραση-θέατρο. Απλά ο Δαλιανίδης αυτό που ήθελε να κάνει τότε στην τηλεόραση χρειαζόταν τα ανάλογα χρήματα και επειδή δεν δίνονταν αναγκάστηκε και το «μιζέρεψε» το σίριαλ. Το θέατρο είναι τελείως άλλη ιστορία. Το θεατρικό έργο που φτιάξαμε πατάει στο κείμενο του Ταχτσή που έχει ελάχιστο διάλογο και όμως προστέθηκαν τόσα διαλεκτικά στοιχεία που νομίζεις ότι το έχει γράψει ο Ταχτσής.
Πόσο εύκολο είναι να παίζετε σε ένα έργο του οποίου οι αναφορές σε κομβικά ιστορικά γεγονότα διαδέχονται η μία την άλλη;
Το βιβλίο και η παράσταση είναι τα γεγονότα της ζωής των γυναικών. Προηγείται το επίπεδο της ζωής τους από όλα τα άλλα ιστορικά γεγονότα. Εύκολο δεν είναι απλά επειδή δε βαραίνει το κείμενο η ιστορία αλλά τα παιδιά, οι θάνατοι, δίνεται βάση στη ζωή και όχι στα γεγονότα τα οποία λειτουργούν ως φόντο. Και μέσα σε αυτό το «βαρύ» λογοτεχνικό κείμενο, στήνεται μια θεατρική παράσταση με έντονα στοιχεία γέλιου.Και όμως εκεί που βρίσκεται το χιούμορ είναι στην υπονόμευση που κάνει η ίδια η γλώσσα του Ταχτσή. Η γλώσσα του είναι ένας αχταρμάς από γλώσσες, ιδιωματισμούς, αργκό, με κάποιες σκούρες πινελιές που ο ίδιος του ο λόγος τις ελαφραίνει.
Η σημερινή γυναίκα ταυτίζεται με την Εκάβη;
Έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα που εγώ ακόμη, που δεν είμαι τόσο μεγάλη -έχω γεννηθεί μετά τον πόλεμο- αλλά η ζωή που έζησα το 80, το 60 ή και το 50 ακόμη, είναι τελείως διαφορετική από τα χρόνια που περιγράφει ο Ταχτσής… από τον τρόπο που ντυνόμαστε, που σκεφτόμαστε, η νοοτροπία, οι συνθήκες αν θες. Κοινά στοιχεία όμως υπάρχουν. Έτσι δεν είναι;Στοιχεία ναι, υπάρχουν. Δεν το συζητώ. Αν έχω βρει κάποια, που έχω, είναι κυρίως γονιδιακά. Ο κόσμος πάντως αγαπάει αυτές τις γυναίκες των άλλων εποχών.
Φάνηκε και με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου καθώς και με άλλες ρεμπέτισσες που απασχολούν τους καλλιτέχνες τελευταία;
Οι ρεμπέτισσες είναι άλλη τάξη ανθρώπων. Η Εκάβη του Ταχτσή είναι λαϊκή, η Νίνα μικροαστή. Η Ευτυχία είναι αυθεντικό πράγμα, γνήσιος άνθρωπος με στοιχεία λούμπεν. Η Παπαγιαννοπούλου ήταν ρεμπέτισσα μορφωμένη, δασκάλα, ηθοποιός…
Καταλαβαίνω πως αυτή τη γυναίκα την αγαπήσατε ιδιαίτερα;
Και σκοπεύω να το ξαναπαίξω αυτό το έργο. Όχι για μένα -αν και κατ’ αρχήν για μας τα παίζουμε τα έργα- αλλά και για τον κόσμο. Υπάρχουν κάποιοι που το έχουν δει τρεις-τέσσερις φορές και μου λένε «Πότε θα το ξαναπαίξεις;». Δεν το έχεις δει; «Βέβαια τέσσερις φορές!». Γιατί να μην το κάνω αφού κι εγώ το θέλω και ο κόσμος; Αυτό που ήθελα να πω πριν, είναι ότι τα έργα που εκτυλίσσονται σε εκείνες τις δεκαετίες έχουν μεγάλη απήχηση.
Που το αποδίδετε;
Αυτό συμβαίνει γιατί αναφέρεται σε μια Ελλάδα που έχει σφραγίσει μια εποχή, υπάρχει σαν ανάμνηση αλλά τη φέρουμε μέσα μας. Λέμε κάπου «Γιατί δεν είναι τα πράγματα όπως τότε;». Όπως και να το κάνουμε τότε υπήρχε μεγαλύτερη αθωότητα.
Την σωματική κούραση που έχει μια παράσταση διάρκειας τεσσάρων ορών πως την αντιμετωπίζετε;
Αυτό που λες είναι ένα σοβαρό θέμα. Λιποθύμησα πάνω στη σκηνή και ήρθαν κάποιοι γιατροί, θεατές να παρέχουν πρώτες βοήθειες. Ε, αυτό που μου είπαν πρώτα από όλα είναι ό,τι σκέφτονταν πότε θα πέσω από την κούραση. Είναι πρωταθλητισμός… πόσο θα κινηθώ, πόση ενέργεια θα βγάλω, αλλά μου αρέσει τόσο πολύ. Και δεν κρατάτε δυνάμεις, τα δίνετε όλα στη σκηνή.Δεν παίζεται αλλιώς αυτός ο ρόλος. Αυτός ο ρόλος αν κρατήσεις δυνάμεις ακόμη και στα αστεία του, σε πετάει έξω. Πρέπει να έχεις μεγάλη ένταση, είναι ρόλος μεγάλης έντασης και ταπεραμέντου. Εγώ στο πρώτο μέρος έχω το μεγάλο βάρος. Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες. Ο Φασουλής, όμως, είπε πως αν δεν ήταν να παίξετε εσείς αυτόν τον ρόλο δε θα γινόταν το έργο.Είναι αλήθεια αυτό. Ήρθε και με είδε στην Παπαγιαννοπούλου και κάτι είδε σε μένα γι’ αυτό το ρόλο. Η γνωριμία μας κρατάει από αρχαιοτάτων… γνωριζόμαστε από όταν ήμουν στη σχολή, έχω παίξει στην πρώτη δουλειά του, είχαμε μια μακρά περίοδο απόστασης αλλά τώρα που ξαναβρεθήκαμε βλέπουμε ότι συνεννογιόμαστε μαζί.
Διαβάστε παλαιότερη συνέντευξη με τη Νένα Μεντή εδώ