Όταν στο μάθημα του προπερασμένου Σαββάτου τέθηκε το ερώτημα “Παιδιά θα θέλατε να κάνετε την πρώτη σας συνέντευξη;”, χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Ήταν η πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες που θα καθόμασταν στο γραφείο να κάνουμε πράξη όσα μάθαμε. Έρευνα για το ποιος είναι ο Γιάννης Κυρατσός (ο δάσκαλος τον περιέγραψε ως το καλύτερο παιδί του χώρου), αναζήτηση των μουσικών του διαδρομών, συνάντηση για να ακούσουμε τα τραγούδια και να ετοιμάσουμε ερωτήσεις... Μήπως γινόμαστε αδιάκριτοι; Μήπως δεν έχουν ενδιαφέρον αυτά που ρωτάμε; Μήπως δεν έχει η συνέντευξη προσωπικό χαρακτήρα; Μήπως τελικά θα πρέπει να τα παρατήσουμε; “Μπράβο παιδιά, οι ερωτήσεις είναι πολύ καλές”. Ο κύριος μας επιβράβευσε και τώρα σας παρουσιάζουμε τις απαντήσεις που τελικά έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα δικά μας άγχη.
Συνέντευξη στους μαθητές του τμήματος αρθρογραφίας του Kristiboni
Χάρης Λεπίδης:
Ακούγοντας την καινούρια σας δουλειά διακρίνουμε αρκετές διαφορές σε σχέση με την προηγούμενη. Ήταν μέσα στις επιδιώξεις σας ή προέκυψε;
Ήταν και τα δύο. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, αλλά στην πορεία ήρθε και λίγο μόνο του. Όταν παίζεις χρόνια μουσική, αποκτάς σιγά σιγά μια ταυτότητα. Στον πρώτο δίσκο αυτή δεν ήταν ξεκάθαρη. Στο δεύτερο δίσκο ήταν καθοριστική η παραγωγή του Dani Joss, που έδωσε κατευθυντήριες γραμμές.
Δώρα Απότα:
Υπάρχει κάποιο από τα τραγούδια του νέου σας album που σας "άγγιξε" περισσότερο, που "δεθήκατε" με αυτό;
Θα ακουστεί κλισέ αλλά δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω. Υπάρχουν μέρες που μου αρέσει το "Χάνομαι" και μέρες που θεωρώ το "Στη σκηνή μαζί σου" το καλύτερο κομμάτι. Μετά πάλι τα ξανακούω και αλλάζω γνώμη. Το "Όλα γυρίζουν" ίσως;
Αχιλλέας Μαλακόζης:
Αν έψαχνα ένα στίχο για να κάνω ερωτική εξομολόγηση στο cd σας, ποιο θα μου προτείνατε;
Δε θα έλεγα ότι υπάρχει ένας ευθύς ερωτικός στίχος στο δίσκο, παρόλα αυτά νομίζω ότι με τον "Ιστό" που είναι τραγούδι ερωτικής απογοήτευσης κατά κάποιο τρόπο, θα μπορούσες να αγγίξεις τα συναισθήματα κάποιου άλλου προσώπου.
Αχιλλέας Μαλακόζης:
Για να σας γνωρίσουμε καλύτερα... μπορείτε να μας πείτε που μεγαλώσατε, σε ποια μέρη συχνάζατε και ποια τα ενδιαφέροντα σας ως παιδί;
Μεγάλωσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στο Βαρδάρη, σε μια γειτονιά που ευτυχώς την εποχή εκείνη διέθετε πάρκο με παιδική χαρά. Σύχναζα στα καφέ της πλατείας Ναυαρίνου, αλλά και γενικότερα του κέντρου και τα καλοκαίρια τα περνούσα στο εξωχικό των γονιών μου στην Κατερίνη. Τα ενδιαφέροντα μου ήταν φυσικά ο αθλητισμός, τον οποίο σπούδασα στη συνέχεια σαν φοιτητής του ΤΕΦΑΑ. Μετά τα δεκαπέντε μου με τράβηξε η μουσική, αρχικά σαν ακροατής και στη συνέχεια σαν αυτοδίδακτος μουσικός.
Δώρα Απότα:
Υπάρχουν διαφορές στη Θεσσαλονίκη του τότε και του σήμερα;
Είμαι μόλις τριάντα ετών, οπότε δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσει για διαφορές του τότε και του σήμερα. Αλλά παρόλα αυτά, θα μπορούσα να βρω κάποια πράγματα, όχι απαραίτητα που αφορούν τη Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσα χωρίς κινητό και υπολογιστή. Άκουγα μουσική από walkman με κασέτα. Ο καφές στην καφετέρια είχε 230 δραχμές δηλ. περίπου 0,70 ευρώ. Και, ω ναι! Υπήρχαν ακόμα οι "Τρύπες"! Τώρα η Θεσσαλονίκη σαν πόλη έχω να πω ότι μάλλον έμεινε στον πάγο για πολύ καιρό.
Χάρης Λεπίδης:
Ποια ήταν τα μουσικά σας ακούσματα και οι επιρροές σας;
Άκουγα κυρίως ξένη ροκ μουσική, αλλά φυσικά και ελληνικό ροκ, που στα σχολικά μου χρόνια ήταν ανεβασμένο. Μόλις τελείωσα το σχολείο, άρχισα να ψάχνω και άλλα είδη. Τζαζ, κλασική, ηλεκτρονική. Πάντως, τα συγκροτήματα που με επιρρέασαν ήταν οι R.E.M., Pearl Jam, U2 και άλλοι.
Αχιλλέας Μαλακόζης:
Σας ωφέλησε καλλιτεχνικά και εμπορικά η συμμετοχή στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης ή περιμένατε κάτι περισσότερο;
Η συμμετοχή μου στο Φεστιβάλ με ωφέλησε στην αρχή καθώς μου έδωσε μια παροδική αναγνωρισιμότητα. Επίσης, ήταν ωραία εμπειρία να τραγουδήσω μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Βέβαια, ήταν απλά ένα φεστιβάλ, τελείωσε και ξεχάστηκε. Για μένα έχει σημασία η απόφαση μου να συνεχίσω με τις δικές μου δυνάμεις.
Χάρης Λεπίδης:
Πέρασε από το μυαλό σας η μετάβαση στην Αθήνα όπου θεωρητικά είναι το κέντρο της μουσικής βιομηχανίας;
Κάποια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να κατέβω στην Αθήνα, αλλά μετά συνήλθα και αποφάσισα να μείνω εδώ. Και λέω συνήλθα, γιατί είναι πολύ δύσκολο να ζήσει και να δημιουργήσει κανείς σε αυτή την πόλη με την παρούσα κρίση.
Δώρα Απότα:
Σας προβληματίζει η εξέλιξη των τεχνών με τη σημερινή οικονομική κατάσταση; Τι θα απαντούσατε στο ερώτημα "Πόσοι τραγουδιστές χωράνε σε αυτή τη χώρα";
Σίγουρα με προβληματίζει, γιατί καλώς ή κακώς η τέχνη έχει να κάνει και με το χρήμα. Αν δεν υπάρχουν χρήματα δεν ηχογραφείς δίσκους, δεν αγοράζεις όργανα και δεν νοικιάζεις στούντιο για να προβάρεις και στη συνέχεια να παρουσιάσεις στον κόσμο τον κόπο σου. Και αν δεν υπάρχουν χρήματα δε θα πληρώσει ο κόσμος για να έρθει να σε δει να τον παρουσιάζεις. Στο ερώτημα "πόσοι τραγουδιστές χωράνε σε αυτή τη χώρα" έχω να απαντήσω ότι πράγματι εάν συνεχίσουν οι παλιοί τραγουδιστές να τραγουδάνε μέχρι τα 90, τότε ναι, δε θα χωράμε πλέον. Τόπο στα νιάτα επιτέλους!
Δώρα Απότα:
Με αφορμή το ντουέτο σας με τον Εμιρλή, είστε τολμηρός και ανοιχτός στις συνεργασίες ή προτιμάτε να δουλεύετε με άτομα που ξέρετε, εμπιστεύεστε και περνάτε καλά μαζί τους;
Είμαι ανοιχτός στις συνεργασίες. Φυσικά πρέπει να υπάρχει και μία κοινή συνισταμένη, δε θα έκανα συνεργασία με έναν καλλιτέχνη που δεν τα βρίσκουμε στο καλλιτεχνικό κομμάτι.
Αχιλλέας Μαλακόζης:
Τι θα επιλέγατε ανάμεσα σε μια επιτυχημένη καριέρα πρώτης γραμμής και σε μια πιο χαμηλών τόνων διαδρομή με αξιόλογα τραγούδια και συνεργασίες;
Σίγουρα το δεύτερο χωρίς δεύτερη συζήτηση. Μου φτάνει το άγχος που έχω ήδη!
Αχιλλέας Μαλακόζης:
Τελικά τι είναι αυτό που κάνει το Γιάννη ξεχωριστό ως καλλιτέχνη και τι ως άνθρωπο;
Δε νομίζω ότι μπορώ να είμαι αντικειμενικός σε αυτό. Πιστεύω όμως ότι αυτό που κάνω, το κάνω με τιμιότητα και ειλικρίνεια απέναντι στους ακροατές μου, αλλά και απέναντι στους συνεργάτες μου.