Τον συνάντησα πρώτη φορά πριν δύο χρόνια στα Mad Video Awards όπου είχε κλιθεί ως φρέσκο τηλεοπτικό πρόσωπο να απονείμει ένα εκ των βραβείων της βραδιάς. Όμορφος από κοντά όσο και από το γυαλί έκανε τη δουλειά των ρεπόρτερ δυσκολότερη μιας και τα κορίτσια που βρίσκονταν στο χώρο ζητούσαν μια φωτογραφία στο πλάι του ή ένα αυτόγραφο. Πριν λίγες μέρες τον συνάντησα ξανά, αυτή τη φορά στα γραφεία της Cosmote Θεσσαλονίκης, όπου κλήθηκε ως αρχιτέκτων να αναμορφώσει το χώρο διαλείμματος 80 και πλέον εργαζομένων. Τα υπόλοιπα λίγο πολύ γνωστά, ο Γιώργης συνεχίζει να κλέβει τις εντυπώσεις όχι όμως με την εμφάνιση του (ή τουλάχιστον όχι μόνο με αυτήν) αλλά με τις επιτυχημένες διακοσμητικές του παρεμβάσεις.
Συνέντευξη στο Χρήστο Κρανιώτη
Δεδομένων των δύσκολων οικονομικών συνθηκών πολλοί είναι εκείνοι που επιλέγουν μικρές γκαρσονιέρες για να μείνουν. Ποιο είναι το πιο έξυπνο τρικ που θα πρότεινες ώστε ένα μικρό διαμέρισμα, χωρίς πολλούς αποθηκευτικούς χώρους να μοιάζει μεγαλύτερο και πιο πρακτικό;
Όποιος τοίχος είναι περιττός να φεύγει. Τα ανοίγματα είτε πρόκειται για μπαλκονόπορτες είτε για παράθυρα να μη μπλοκάρονται από έπιπλα, φυτά ή βαριές κουρτίνες ώστε να μην εμποδίζεται το φως. Να προτιμούνται εμφανείς αποθηκευτικοί χώροι, για παράδειγμα τα σκεύη της μαγειρικής να κρεμιούνται και τα τρόφιμα σε γυάλες μαζί με τα μπαχαρικά να τοποθετούνται σε ανοικτά ράφια αντί για κλειστά ντουλάπια, έτσι το οπτικό όριο δεν είναι ένα ογκώδες έπιπλο αλλά ο τοίχος πάνω στον οποίο στηρίζονται όλα αυτά. Κι ένα τελευταίο τρικ, επιλέγουμε ντελικάτα έπιπλα για να αναπνέει ο χώρος.
Εγώ ζω σε νεοκλασικό της δεκαετίας του 20. Έχω επιλέξει σκούρες γκρι αποχρώσεις για τους τοίχους συνδυάζοντας αντίκες με πολύ μοντέρνα έπιπλα. Πιστεύεις ότι ταιριάζουν τα έντονα χρώματα και οι λιτές μοντέρνες γραμμές σε τέτοιους χώρους ή θεωρείς ότι πρέπει να σεβόμαστε την "παράδοση";
Όσο σέβομαι μια «ακαδημαϊκή» προσέγγιση που τηρεί το σύνολο των αισθητικών κανόνων του νεοκλασικισμού, άλλο τόσο εκτιμώ μια καλοσχεδιασμένη μοντέρνα πρόταση που εισβάλει πετυχημένα σε ένα κτήριο του ΄20. ‘Όλο το παιχνίδι κρίνεται στην κουλτούρα και την καλαισθησία αυτού που σχεδιάζει.
Το εργαστήριο μας είναι μια παλιά βιοτεχνία παυτσιών τη οποία αναμορφώσαμε σε ένα σύγχρονο loft όπου κάποιος θα μπορούσε να ζήσει κιόλας. Τι θα τον συμβούλευες ώστε να εξασφαλίσει μια καποια ιδιωτικότητα στο χώρο αυτό συνδυάζοντας δουλειά και σπίτι;
Οι βιομηχανικοί χώροι είναι ψηλοτάβανοι και ενιαίοι. Ο ενοποιημένος χώρος είναι υπέροχος αισθητικά αλλά στερείται κάθε ιδιωτικότητας. Εκεί εκμεταλλεύεται κανείς το μεγάλο ύψος για να δημιουργήσει ένα υπνοδωμάτιο (τον πλέον ιδιωτικό χώρο που υπάρχει) σε πατάρι. Πρόσφατα ικανοποιώντας την ευχή υπαλλήλου της Cosmote δέχτηκες να αναμορφώσεις το χώρο στον οποίο εργάζονται περισσότεροι από 80 υπάλληλοι.
Ποιος ήταν ο κύριος γνώμονας για αυτή την αλλαγή. Πως γίνεται να βρεθεί η χρυσή τομή ώστε να ικανοποιηθούν το δυνατόν περισσότεροι;
Έχω παρατηρήσει ότι όσο πιο πολλά άτομα εργάζονται σε ένα χώρο τόσο πιο απρόσωπος είναι. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι για να οικειοποιηθεί το χώρο του κάποιος πρέπει να έχει ισχυρό λόγο στη διαμόρφωση του, κάτι που μόνο εύκολο δεν είναι όταν τον μοιράζονται 80 εργαζόμενοι. Το στοίχημα λοιπόν ήταν να μετατραπεί η αίθουσα που τρώει και χαλαρώνει κάποιος στο διάλειμμα του, από μουντή και απρόσωπη, σε ένα χώρο που να είναι ευχάριστος, οικείος και εύχρηστος. Οι περιορισμοί μου ήταν το χαμηλό κόστος και η πραγματοποίηση σε λίγες ώρες. Τα εργαλεία που μεταχειρίστηκα ήταν να «διαβάσω» τις αναλογίες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (πηγές φωτός) του χώρου, να χρησιμοποιήσω υλικά και χρώματα που να διεγείρουν ευχάριστα τους εργαζόμενους (όχι να τους παραχαλαρώνουν γιατί ακολουθεί εργασία…), να επιλέξω έπιπλά που να παραπέμπουν σε χώρο κατοικίας για να ξεφεύγει κανείς έστω και για λίγα λεπτά από την εταιρική αισθητική και να καλέσω τους ίδιους τους εργαζόμενους να κατασκευάσουμε το νέο χώρο παρέα, γιατί η προσωπική εργασία οδηγεί στο μεγαλύτερο βαθμό οικειοποίησης.
Από την εμπειρία σου στην εκπομπή του Alpha όσο και του Σκαι, ποιες είναι οι πιο δύσκολες παρεμβάσεις: εκείνες που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο (παιδιά-ηλικιωμένους-ανάπηρους) ή εκείνες οι περιπτώσεις όπου έχουν σοβαρά δομικά ελαττώματα (υγρασίες, ρωγμές, διαλυμένα κουφώματα);
Τα κατασκευαστικά προβλήματα εύκολα ή λίγο πιο δύσκολα διορθώνονται. Ο ανθρώπινος παράγοντας όμως είναι αστάθμητος και όποιος καλείται να παρέμβει στη ζωή κάποιου οφείλει να το κάνει με σεβασμό, ευαισθησία και οξυδέρκεια.
Μπορεί το budget μιας εκπομπής να καλύψει στα σοβαρά τις ανάγκες ενός χώρου;
Με το παραπάνω. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δε χρειάζονται πολλά χρήματα για διαμορφώσουμε το σπίτι μας σε ένα χώρο ονειρεμένο και ταιριαστό με τον κάτοικο του. Είναι απαραίτητο ένα εσωτερικό ψάξιμο του καθενός για τις προτεραιότητες που έχει στην καθημερινότητα του.
Πως βρίσκει κανείς την ησυχία του διαμένοντας στο κέντρο μιας μεγαλούπολης όπως εσύ;
Η αντίληψη του περιβάλλοντος είναι διαφορετική σε κάθε άτομο κι έχει να κάνει με τα βιώματα και τη στάση ζωής του. Στη δική μου περίπτωση, το να περπατάω στους στενούς δρόμους και τα όμορφα παλιά κτήρια της γειτονιάς μου στο Σύνταγμα και την Πλάκα, είναι το φάρμακο για να χαλαρώσω και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Έχω βρει την ησυχία μου μέσα στη βαβούρα της πόλης.
Έχοντας ταξιδέψει στο εξωτερικό ποια χώρα θεωρείς ότι έχει την πιο άρτια αρχιτεκτονική εικόνα;
Με τη φράση σου «άρτια αρχιτεκτονική εικόνα» έρχεται αμέσως στο μυαλό μου μια πόλη, η Νέα Υόρκη. Είναι μια λωρίδα γης απολύτως σχεδιασμένη. Από τις υπόγειες υποδομές μέχρι το πλέον τεχνητό κομμάτι φύσης, το σέντραλ παρκ. Από τις σύνθετες συγκοινωνίες μέχρι τα συγκλονιστικά ψηλά κτήρια που κάνουν τις λεωφόρους να μοιάζουν με χαράδρες. Η Νέα Υόρκη είναι το αποτέλεσμα αρχιτεκτονικής διάνοιας, κάτι που λειτούργησε σαν εργαλείο για εξελιχθεί σε μητρόπολη.
Ξέρω ότι προέρχεσαι από οικογένεια με νησιώτικο αίμα, φαντάζεσαι στο μέλλον τη ζωή σου σε ένα νησί μακριά από το κλεινόν άστυ;
Έχοντας περάσει όλα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας στο νησί και πηγαίνοντας και το χειμώνα όσο πιο συχνά μπορώ, έχω αναπτύξει τόσο ισχυρούς δεσμούς με τον τόπο που δηλώνω αυθόρμητα Σκυριανός και ποτέ Αθηναίος. Είναι το μέρος που με ξέρουν από τότε που κυκλοφορούσα στα καλντερίμια ένα στραβοκάνικο πιτσιρίκι, το μέρος που θα χαιρετήσεις πέντε συγγενείς και δεκαπέντε φίλους σε κάθε πενήντα μέτρα που θα περπατήσεις. Αν τώρα έχω επιλέξει την Αθήνα για να ζω και να εργάζομαι (σαν βάση τουλάχιστον), στο μέλλον όταν θα αλλάξουν πιθανώς οι συνθήκες της ζωής μου ενδεχομένως και να πάω στη Σκύρο.
Πόσο εύκολα είναι τα πράγματα για έναν αρχιτέκτονα σε μια εποχή όπου η οικοδομή περνάει τη μεγαλύτερη κρίση της;
Είναι μια δύσκολη περίοδος που θα την ξεπεράσουμε με υπομονή, ψυχραιμία και σκληρή δουλειά.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Δε συνηθίζω να σχεδιάζω το μέλλον. Προχωράω μέρα με τη μέρα.