«Ο Συμβολαιογράφος» είναι η παράσταση που έκανε τον κόσμο να την αγαπήσει ακόμη περισσότερο, αυτή τη φορά όχι μόνο για το χιούμορ της αλλά για την ικανότητα της να ακροβατεί με μαεστρία μεταξύ κλάματος και γέλιου. Σε ένα θεατρικό μονόλογο του Βασιλειάδη, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιώργου Καραμίχου, η Υρώ Μανέ ανηφορίζει στη Θεσσαλονίκη για δεύτερη φορά με το έργο και κάνει πρεμιέρα στις 08 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Εγνατία. Εσείς που μας ξέρετε καλά θα καταλάβετε κι απ’ τη συζήτηση μας ότι η παράσταση είναι απόλυτα προτεινόμενη.
Συνέντευξη στο Χρήστο Κρανιώτη
Ας ξεκινήσουμε από την ηρωίδα που υποδύεστε, ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της;
Η Ερασμία είναι ένα πρόσωπο που λειτουργεί μέσα από τα πάθη και από τα λάθη της. Δεν είναι συμφιλιωμένη με την τοπική κοινωνία καθώς είναι «μεταχειρισμένη», όπως χρησιμοποιεί τον όρο ο Βασιλειάδης. Είναι χήρα και δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσει μία κοινωνία που είναι απέναντί της. Δε μπορεί να αξιοποιήσει όσα είναι απαγορευμένα.
Αναφέρεστε στον έρωτα;
Ναι, στον έρωτα που είναι για μια χείρα παντελώς απαγορευμένος.
Μα δε θα έπρεπε να έχει ως ελαφρυντικό το ότι έμεινε χήρα στα 22;
Θα έπρεπε αλλά για εκείνη την εποχή δεν ήταν ελαφρυτικό. Η Ερασμία οφείλει να υπερασπιστεί το γάμο μέχρι το τέλος.
Έχοντας γεννηθεί στη Χίο έχετε ανάλογες παραστάσεις;
Αν και δε μεγάλωσα εκεί αλλά στην Αθήνα, έχω παραστάσεις και βιώματα γιατί είχα την τύχη να ζήσω τα καλοκαίρια μου στο νησί. Πολλές φορές μου ξύπνησαν μνήμες από γυναίκες μαυροντυμένες που ήξερα ότι είναι χήρες. Αναμοχλεύτηκαν και βρήκα σημεία αναφοράς.
Σήμερα πιστεύετε ότι υπάρχουν τέτοιες γυναίκες;
Όταν ξεκινούσα να ψηλαφίζω το ρόλο δε φανταζόμουν ότι υπήρχαν τέτοιες γυναίκες. Κάνοντας περιοδεία όμως, μου μετέφεραν ότι είναι ζωντανό αυτό το κομμάτι γυναικών ακόμη και σήμερα. Υπάρχουν τέτοια ταμπού σε μικρές πόλεις. Δεν είναι αυτό που νομίζουμε η υπόλοιπη περιφέρεια, η Ελλάδα του 2013. Δε συμβαίνει παντού ότι συμβαίνει στην Αθήνα.
Μήπως αυτή η γενικότερη επιστροφή προς τα πίσω, οικονομικά ας πούμε, επηρεάζει και την πρόοδο μας σε κοινωνικό επίπεδο;
Θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Το πώς φτιάχνεται μια κοινωνία είναι συνάρτηση με τα οικονομικά της, δε θα έπρεπε όμως εξαιτίας τους να πηγαίνουμε πίσω. Σαν κοινωνία η ελληνική έχει αναφορά και δεσμεύεται περισσότερο από άλλες από τα ήθη, τα έθιμα και κάποια στερεότυπα.
Αυτές οι τάσεις του έλληνα που αγαπά την πατρίδα, τα ήθη και τα έθιμα του, παρωδούνται στο έργο, έτσι δεν είναι;
Αυτό δεν είναι σε πρώτο επίπεδο, ο καθένας το μεταφράζει όπως θέλει. Υπάρχει στο κείμενο του Βασιλειάδη αλλά είναι το φόντο της ιστορίας.
Μια ιστορία θα λέγαμε γλυκόπικρη;
Είναι γλυκόπικρη. Ακροβατεί ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ.
Στην Τρίτη σεζόν πια, ποιο θεωρείτε πως είναι το σημείο με το οποίο ταυτίζονται οι θεατές;
Από την εμπειρία μου έχω καταλάβει ότι η παράσταση αφορά άντρες και γυναίκες. Δεν έχει ηλικία ή φύλλο. Το σημείο ταύτισης είναι τα απωθημένα του ανθρώπου γιατί κακά τα ψέματα δεν υπάρχει κανείς που να τα έχει κατακτήσει όλα.
Τα μεγαλύτερα απωθημένα δε θεωρείτε ότι προέρχονται από τον έρωτα και πάλι;
Νομίζω πως ναι, γενικότερα τα απωθημένα προκύπτουν από αυτό που καταπιάνεται και το έργο, από τα αισθήματα. Αλλά ο καθένας μπορεί να έχει κάποιο άλλο απωθημένο που να του θυμίσει κάτι και να βρει εκεί σημείο ταύτισης.
Η ακροβασία που λέγαμε πριν μεταξύ γέλιου και κλάματος δεν θέλει έναν ιδιαίτερο εσωτερικό έλεγχο για να μην καταλήξει μελό ή πεζό;
Θέλει ένα τεράστιο έλεγχο. Πριν δεν ήμουν τόσο σίγουρη αν θα μπορούσα να το κάνω, και ποτέ δεν είμαι βέβαια γιατί με κυνηγάει μια τελειομανία, έτσι κι εδώ δεν ήξερα αν θα το πετύχω.
Ωστόσο κι από μια τηλεοπτική σειρά ο θεατής βλέπει και την πιο ευαίσθητη πλευρά στο παίξιμο σας;
Γνωρίζεις ότι το κουβαλάς, απλά δεν ξέρεις το βαθμό που μπορεί να το φτάσεις ώστε το πέρασμα από το γέλιο στο δάκρυ να είναι τόσο όσο.
Ο ρόλος του Γιώργου Καραμίχου σε αυτό το κομμάτι;
Αυτό έχει να κάνει περισσότερο με την υποκριτική διαδρομή του ηθοποιού, με το προσωπικό του ψάξιμο. Ο Γιώργος έπαιξε υπέροχο ρόλο στα υπόλοιπα, είχαμε ωραία σχέση, σύμπνοια και είχε την εξυπνάδα να με εμπιστευτεί απόλυτα.
Έχοντας συνεργαστεί με μεγάλους σκηνοθέτες αλλά εμπιστευόμενη και έναν άνθρωπο χωρίς σκηνοθετικό πριν, από πού πιστεύετε ότι προκύπτουν οι πιο παραγωγικές συνεργασίες;
Αυτό που λέτε έχει δύο αναγνώσεις. Μπορεί από έναν πολύ σημαντικό σκηνοθέτη αν συμπέσουν οι επιθυμίες σας να βγει κάτι πολύ σημαντικό. Το ίδιο όμως μπορεί να προκύψει και από κάποιον χωρίς εμπειρία γιατί μπορεί να έχει πολύ πάθος. Εγώ κλείνω στο δεύτερο γιατί όταν έχω ανασφάλειες τότε βουτάω στα δικά μου πράγματα και ανακαλύπτω πιο πολύ τον εαυτό μου. Δε θα ήθελα πάντα τη σιγουριά ενός πεπειραμένου, λέω θα το τολμήσω και βγαίνει.
Περισσότερο αισθάνεστε μαθήτρια ή δασκάλα;
Είμαι πολύ ανοιχτή, θέλω να είμαι σαν να μη ξέρω πράγματα. Αλλά είμαι «σαν να μην ξέρω», όπως σου είπα. Δεν πάω αθώα, όσα έχω κάνει τα κουβαλάω. Έχετε σπουδάσει και στη Νομική.
Με αυτή την ιδιότητα ποια η σχέση σας με τα πάσης φύσεως συμβόλαια;
Δεν έχω ασκήσει το επάγγελμα. Στο έργο άλλωστε δε μιλάμε ακριβώς για το επάγγελμα του συμβολαιογράφου, είναι επειδή ο λόγος του είναι συμβόλαιο. Αν με ρωτάτε γι’ αυτό, μου αρέσουν οι άνθρωποι που κρατούν το λόγο τους ακόμη κι αν είναι οι συνθήκες που το κάνουν είναι ατυχείς.
«Ο Συμβολαιογράφος» είναι σταθμός σας;
Νομίζω πια ότι είναι. Έχει δικαιωθεί από μόνο του. Είναι ένας ρόλος που θα τον κουβαλάω.
Γιατί αγαπάει ο κόσμος τους μονολόγους;
Αρέσει στον κόσμο να πάει και να δει πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να λειτουργήσει επί σκηνής. Έχω ακούσει πολλές φορές «δεν ήθελα να έρθω… τώρα μόνη της στη σκηνή… αν είναι πολλοί κάνει πιο φαντεζί… θέλω να τη δω αλλά…». Όταν όμως ήρθαν και το είδαν μου είπαν «Αν δεν ερχόμουν τι θα έχανα;».
Εσείς από τους πολλούς μονολόγους των τελευταίων εποχών ξεχωρίσατε κάποιον;
Να σας πω ειλικρινά δεν έχω δει κανέναν από αυτούς τους επιτυχημένους γιατί την ίδια περίοδο δούλευα. Ούτε καν της Νένας την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που έχω ακούσει τόσα καλά λόγια.