Δε μιλάει κουλτουριάρικα. Δεν γνωρίζει τους πάντες και τα πάντα. Δεν κινείται όλη του η ύπαρξη γύρω από ρόλους, κείμενα και σκηνοθέτες. Προφέρει τις λέξεις «θέατρο» και «τέχνη» κανονικά σαν όλους τους κοινούς θνητούς που τα αγαπούν αλλά δεν τα αντιμετωπίζουν ως κάτι υπερφυσικό. Κι ενώ στη σκηνή δε σε αφήνει να μην το προσέξεις στην κατ’ ιδίαν συνάντηση είναι ήρεμος και χαλαρός τόσο που λες «έλα μωρέ φιλαράκι είναι» και μιλάς μέχρι που κλείνεις το μαγνητοφωνάκι και σκέφτεσαι πως «ναι ευτυχώς υπάρχουν και κανονικοί άνθρωποι στον χώρο».
Συνέντευξη στο Χρήστο Κρανιώτη
Η συνάντηση αρχίζει κάπως έτσι… Don’ t tell mama, αγαπημένο στέκι στην οδό Στρατηγού Καλλάρη… Έχουμε προηγουμένως συναντηθεί Τσιμισκή με Ναυαρίνου, χειραψία ζεστή και βουρ για διπλό καπουτσίνο. Πατάω το μαγνητοφωνάκι, διακρίνω τη νευρικότητα του στυλ «να δούμε τι θα συζητήσουμε τώρα;». Ξεκινάω με τα κλασσικά «πως αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;» και τα σχετικά. Μεγαλωμένος στο Πασαλιμάνι, αγαπούσε την κιθάρα του αλλά καθόλου το σχολείο. Για να γλιτώνει ώρες μαθημάτων έμπλεκε με τη θεατρική ομάδα ώσπου μια μέρα η καθηγήτρια της βιολογίας του είπε «εσύ πρέπει να ασχοληθείς με το θέατρο». Πανελλήνιες. Απόδοση χαμηλή. Μηχανογραφικό ούτε με το κιάλι και τώρα τι; Τα λόγια της βιολόγου έρχονται στο νου. Ένας φίλος πηγαίνει σε δραματική σχολή. Έλα του λέει και να που μέσα σε ένα χρόνο δοκιμάζει στην σχολή του θεάτρου τέχνης Κάρολου Κουν. Τα χρόνια τα νοσταλγεί
«ήμασταν πολύ δεμένοι όλοι στη σχολή»,
δηλώνει έτσι ότι η πρόθεση του δεν είναι στην πορεία να συναντήσει ρόλους τόσο, όσο συνεργασίες. Μα ηθοποιός στην Ελλάδα της κρίσης;
«με εξουθενώνει η ανασφάλεια της δουλειάς μας αλλά απ’ την άλλη είμαι τυχερός γιατί ως τώρα από την ώρα που αποφοίτησα έχω δουλειά».
Και είναι γεγονός πως λίγοι εικοσιοχτάρηδες έχουν στο βιογραφικό τους παραστάσεις όπως Όρνιθες, Κατά φαντασίαν ασθενής, Ορέστης, Τίτος Ανδρόνικος, Φουρκέτα κ.α. και συνεργασίες με τους Χουβαρδά, Μπέζο, Τσαλίκη, Καβογιάννη, Κόκλα, Ευαγγελάτου, Γκασούκα κ.α. Στάση στην Ναταλία Τσαλίκη με την οποία παίζει και φέτος
«είναι κοντά στους νέους ανθρώπους, είναι άλλωστε και η ίδια παιδί».
Μιλάμε για την παράσταση "Γυάλινος κόσμος" του Τεννεσί Ουίλιαμ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου -η παράσταση θα βρίσκεται στο Θέατρο Αυλαία σίγουρα μέχρι τις 10 Μαρτίου με προοπτική παράτασης όπως όλα δείχνουν,
«Η Κατερίνα με εμπιστεύτηκε μου έδειξε το δρόμο αλλά μου έδωσε την απαραίτητη ελευθερία για να λειτουργήσω».
Η αλήθεια είναι πως η σκηνοθεσία της είναι ονειρική ενώ και ο ίδιος στο ρόλο του Jim ξεχωρίζει
«ποτέ δε με ενδιέφεραν οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι. Με ιντριγκάρει να έχω ένα δεύτερο ρόλο που πρέπει να φέρω σε "ίση" θέση με τους άλλους».
Συζητάμε για του ρόλους που του προτείνουν συνήθως. «Ζεν πρεμιε» και πως αλλιώς μιας και ο ίδιος είναι όμορφος και νέος και ταλαντούχος. Ο ίδιος έχει ενστάσεις επί του θέματος ωστόσο με την κουβέντα καταλήγει
«αυτό που μετράει είναι να κάνεις πολλά και διαφορετικά πράγματα».
Άλλωστε έτσι δε μαθαίνεις καλύτερα τι εστί ηθοποιός; Ρωτάω για το ενδεχόμενο να πήγαινε στο εξωτερικό για δουλειά
«δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να αφήσω εδώ τη δουλειά μου και να πάω έξω ενώ δεν ξέρω τη γλώσσα τόσο καλά».
Η δύναμη της γλώσσας είναι ένα θέμα που έτσι κι αλλιώς απασχολεί όλους εκείνους που σκέφτονται να μεταναστεύσουν στις μέρες μας. Μου μιλάει για το εφήμερο της τέχνης του ηθοποιού και στενοχωριέται που η δουλειά του δεν αφήνει ένα αποτέλεσμα απτό όπως η τέχνη του εικαστικού για παράδειγμα. Μου μιλάει για τη φίλη του Λιάνα Παπαιωάννου που είναι χαράκτρια και το πόσο θαυμάζει τη δουλειά της. Δείχνει ενδιαφέρον να μάθει για το εργαστήριο του Kristiboni.
«Να που υπάρχει ηθοποιός που ρωτάει και δε μιλάει μόνο για τον εαυτό του»,
αναλογίζομαι του το λέω και γελάει. Βιταμίνη στο ποτήρι γιατί το βράδυ έχει παράσταση. Δύσκολο δεν είναι που είσαι μακριά απ’ το σπιτάκι σου στη Κυψέλη;
«ώρες ώρες με τη δουλειά αυτή είσαι μακριά από το χώρο σου από τα πράγματα σου, την κοπέλα σου, την οικογένεια σου αλλά αγαπώ αυτό που κάνω και το δέχομαι σαν ένα κομμάτι το ότι πρέπει να λείπω ένα μήνα για τη Θεσσαλονίκη η πέντε μέρες κάθε τόσο για την καλοκαιρινή περιοδεία».
Καλοκαίρι και το μυαλό μου πάει στην Επίδαυρο. Είναι από εκείνους που τη λατρεύει και αγχώνεται πολύ κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή της. Ωραία για τη δουλειά τα είπαμε αλλά προσωπικά; Λοιπόν εκεί καταλαβαίνω ότι απεχθάνεται τα "ποζεράδικα" στέκια. Προτιμάει μικρά μαγαζάκια με χαλαρή μουσική, καλή ώρα σαν εδώ που βρισκόμαστε.
«Η κρίση αισθάνομαι ότι υποσυνείδητα μας έχει οδηγήσει όλους στο να θέλουμε να είμαστε κοντά».
Σχολιάζουμε ότι η Ελλάδα της βιτρίνας εξασθενεί. Υπάρχει επιτέλους μια κάποια απονομή δικαιοσύνης ακόμη και στην πολιτική σκηνή (ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον). Τα στερεότυπα έχουν αρχίσει να φθίνουν. Τι του λέει η έννοια του γάμου για παράδειγμα
«σκέφτομαι να κάνω οικογένεια αλλά όχι τώρα προηγουμένως θα ήθελα να έχω λύσει ορισμένα θέματα οικονομικά ας πούμε και μετά να το σκεφτώ».
Κατά τα άλλα τάσσεται υπέρ της σεξουαλικής απελευθέρωσης
«Όταν οι άνθρωποι δεν κάνουν όσα θέλουν στο κρεβάτι γίνονται μίζεροι απέναντι στους άλλους!».
Στους γάμους των gay λέει ναι, το ίδιο και στην υιοθεσία παιδιών από τη μεριά τους. Μα τόσο προοδευτικός
«το θέμα είναι ένα παιδί να μεγαλώνει σε κλίμα αγάπης. Μου φαίνεται πιο λογικό ένα παιδί να μεγαλώνει από gay παρά μέσα σε ένα ίδρυμα».
Κλείνω το μαγνητοφωνάκι και απλώνεται πιο άνετα στην διάφανη καρέκλα της Kartell. Σου άλλαξε την αισθητική η ενασχόληση με το θέατρο; Τον ρωτάω. Πιστεύω πως ναι και δεν το πρόσεξα μόνο στη διακόσμηση του σπιτιού μου αλλά και στο πως κρίνω την τέχνη πια.
Παίρνει κάτι γυαλιά 3d που βλέπει πλάι του. Φοράω κι εγώ και κοιτάζουμαι μια εικαστική εγκατάσταση που στέκεται πίσω μας. Χαμογελάει και σβήνει το στριφτό τσιγάρο στο τασάκι. Το βράδυ και πάλι στη σκηνή του Αυλαία σε μια παράσταση που έχει ήδη μπει στα προτεινόμενα μας. Και αν ο συγγραφέας είναι από μόνος του ένα κεφάλαιο, σε αυτή την παράσταση δώστε λίγη προσοχή παραπάνω στον Jim και σίγουρα θα διαπιστώσετε ότι ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς έχει «φορέσει τα παπούτσια του».