Η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε ήταν το 2008 όταν έπαιζε στην παράσταση «Με τη σιωπή» του Αλεχάντρο Κασόνα. Μέχρι τότε ήταν η καλύτερη συνέντευξη που είχα κάνει κι αυτό όχι μόνο γιατί τη θαύμαζα πολύ αλλά γιατί μιλούσε από καρδιάς ακριβώς όπως έπαιζε. Έκτοτε ακολούθησαν ρόλοι στην κωμωδία, την επιθεώρηση, ξανά στο δράμα και τώρα στο μιούζικαλ Annie όπου ως Μις Χάνιγκαν αποσπά και πάλι δυνατό χειροκρότημα και διθυραμβικές κριτικές.
Συνέντευξη στο Χρήστο Κρανιώτη
Πως είναι η εμπειρία του μιούζικαλ;
Μου αρέσει να βουτάω. Μου αρέσουν τα διαφορετικά είδη. Δεν έχω ιδιαίτερες φωνητικές δυνατότητες όπως έχουν τα τρία τέταρτα του θιάσου, ούτε ξέρω να χορεύω όπως οι υπόλοιποι του θιάσου αλλά βασίζομαι στην προσωπικότητα της Μις Χάνιγκαν, όπου μαζί με το Ρούστερ και τη Λίλυ αποτελούμε την τριάδα των κακών του έργου.
Μια "κακιά" ηρωίδα που μοιραστήκατε με μια καλή φίλη;
Σε συνεννόηση με την Άννα Παναγιωτοπούλου αναλάβαμε από κοινού το ρόλο, μοιράζοντας το χρόνο λόγω και των άλλων υποχρεώσεων που είχαμε. Εκείνη έκανε τις πιο πολλές παραστάσεις μέχρι το Γενάρη κι από εκεί και πέρα εγώ. Δε θα μπορούσε να γίνει με άλλη ηθοποιό, βοήθησε πολύ η γενικότερη σχέση που έχουμε. Σχεδόν μαζί κάναμε τις πρόβες και γελάσαμε πολύ. Εγώ τη θαυμάζω πολύ και της έλεγα «μα πόσο κακιά είσαι ως Χάνιγκαν;». Το ίδιο και εκείνη.
Το να παίζεις μπροστά σε τόσα παιδιά;
Έχει όντως μια μεγάλη γκάμα κοινού η παράσταση. Λόγω θέματος μπορεί να έρθει από το μικρότερο παιδί μέχρι τον πιο μεγάλο. Απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Τα παιδιά είναι εναντίον των κακών για κακή μας τύχη. Αντιδρούν σε όσα λέμε, ειδικά στον Αργύρη που τον ξέρουν κι από την τηλεόραση. Παθαίνουν πανικό. Σε μια παράσταση είπα στο ρόλο «Λέω να αυτοκτονήσω» κι ακούγεται ένα πιτσιρίκι από κάτω να φωνάζει «Ναιιιι». Γελάσαμε όλοι τόσο πολύ.
Η μετάβαση από τη Βιρτζίνια Γουλφ στη Μις Χάνιγκαν δεν ήταν εξοντωτική;
Ήταν πίστεψε με δύσκολο. Ήταν μια τρέλα. Ψυχολογικά κυρίως και μετά σωματικά. Αλλά επειδή κι εγώ δεν είμαι απολύτως καλά, όλο αυτό με «ερεθίζει». Και η Βιρτζίνια ήταν δύσκολος ρόλος να τον πλησιάσεις ψυχικά και τεχνικά, αλλά όπως σου είπα μου αρέσουν οι εναλλαγές. Δεν το συνιστώ αλλά εγώ το κάνω.
Με το Δάνη Κατρανίδη πως ήταν η συνεργασία που άργησε πολύ να ξανασυμβεί;
Ο Δάνης έχει φτάσει σε μία ωριμότητα ερμηνευτική που ως Τζωρτζ ήταν απ’ τους καλύτερους που έχουν υπάρξει. Είχαμε χρόνια να βρεθούμε επί σκηνής. Πέρα από την προσωπική μας σχέση, τον ευτυχισμένο γάμο και το επίσης ευτυχισμένο διαζύγιο μας, στο θέατρο δεν είχαμε βρεθεί. Από το «Μυστικό αρραβώνα» και κάποια αυτοτελή επεισόδια στην κρατική τηλεόραση δεν προέκυψε, παρότι το συζητούσαμε. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο το έργο, οι ψυχές γινόντουσαν κομμάτια. Βούταγες μέσα στο έργο και αυτό είχα χρόνια να το πάθω, να κουραστώ τόσο. Βέβαια με κάποιο περίεργο τρόπο μετά πετούσα.
Ο Χατζηγιάννης απ' την άλλη πως είναι ως συνεργάτης;
Ο Μιχάλης είναι αποκάλυψη. Ξεκίνησε ως ένα μικρό, όμορφο και ταλαντούχο παιδί που έγραφε τραγούδια. Έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία και όμως δεν έχει έπαρση. Όχι ότι το δικαιούται. Κανείς δεν το δικαιούται, αλλά θα μπορούσε. Έχει χιούμορ, αυτοσαρκασμό κάτι που εγώ λατρεύω στους ανθρώπους και στο έργο είναι αποκάλυψη.
Θα μου πεις δεν το περίμενες;
Όχι γιατί να το περιμένω έρχεται από άλλο χώρο και όμως άκουγε και ρωτούσε όλους μας, όχι μόνο το σκηνοθέτη.
Στην εικόνα που σχηματίζουμε για τους τόσο προβεβλημένους καλλιτέχνες συμβάλλουν και τα μέσα έτσι δεν είναι;
Βεβαίως. Στα πιο λαμπερά άτομα συμβαίνει αυτό.
Ο ίδιος γελάει με όλη αυτή την υπερέκθεση του ονόματος του;
Τη σχολιάζει και γελάει. Σίγουρα θα έχει φτάσει στα όρια του, χωρίς να το ξέρω. Μας έλεγε ότι είχε πάει με τη Ζέτα στην Πάρο, τους φωτογράφισαν την ίδια ώρα σε διαφορετικά μέρη και έκαναν μοντάζ. Φαντάσου αυτό είναι το λιγότερο. Και δεν είναι μόνο οι σχέσεις, πρόσφατα συζητούσαμε με τη Τζόϋς Ευείδη ότι τα μέσα επικεντρώνουν στην "καταθλιπτική" πλευρά της, με την απώλεια των γονιών της κτλ. Σκέψου για την Τζόϋς που είναι ο πιο ζωντανός άνθρωπος. Έχει περάσει διάφορα όπως όλοι μας αλλά είναι χαρά θεού, ισχύει γι’ αυτήν αυτό που λέω πάντα «άνθρωπο που γελάει και κλαίει δυνατά μην τον φοβάσαι». Κι εγώ είπα κάποτε ότι έχω περάσει κατάθλιψη και την επόμενη μέρα το είδα τίτλο σε εφημερίδα. Μα όλοι έχουμε περάσει. Με αυτή τη μερίδα του τύπου δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Γίνονται 120 εκπομπές τέτοιου περιεχομένου και την ώρα που περνάς δύσκολα μπορούν να σε κάνουν χειρότερα. Ο καθένας δικαιούται να έχει τα καλά του και τα κακά του, οπότε δε θέλει να διαπληκτιστείς αλλά να μην ακούς.
Η συνεργασία στο θίασο μόνο με νέους συντελεστές;
Είναι μεγάλη ευτυχία αυτό. Τα παιδιά είναι οι πρωταγωνιστές. Είμαστε όλοι δορυφόροι ενός κεντρικού ήλιου που είναι τα παιδιά. Και ξέρεις τι λένε; Μην παίξεις ποτέ με παιδί και με σκυλί. Ε, εμείς έχουμε και από τα δύο. Καταλαβαίνεις τι γίνεται…
Και συνάντηση επί σκηνής με μαθητή σας, τον Αργύρη Αγγέλου;
Είναι ταλαντούχο πλάσμα, ήταν μαθητής μου και είναι χαρά να συνεργαζόμαστε πια. Και η Κατερίνα ήταν στη σχολή που δίδασκα αλλά σε άλλο τμήμα. Και η Ιωάννα πολύ ταλαντούχα. Δεν έχω λόγια.
Τα πατήματα για τη συνεργασία με τους νεότερους είναι τα ίδια με αυτά για τη συνεργασία με τον Κατρανίδη ή την Παναγιωτοπούλου;
Είναι ακριβώς τα ίδια πατήματα όταν έχεις έναν ταλαντούχο συνάδελφο πάνω στη σκηνή που σε σέβεται. Η σκηνή ακόμη και στους μονολόγους που έχω κάνει, είναι συνεργασία. Δεν είσαι μόνος, χρειάζεσαι συμπαίκτη, από τον ηθοποιό μέχρι τον τεχνικό.
Μπορείτε να μου ξεχωρίσετε τον πιο βασικό λόγο για να δω το Annie;
Γιατί θα βγεις με την ψυχή να πετάει. Θα γελάσεις. Θα συγκινηθείς. Λέει στο έργο «το αύριο πλησιάζει, ο ήλιος χαράζει και νιώθεις το χθες μακριά». Αυτό είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Απ’ την άλλη ταλαντούχοι άνθρωποι χορεύουν, τραγουδούν, ο κόσμος σηκώνεται όρθιος και χειροκροτεί. Καθόμουν καμιά φορά στην κουίντα και κοιτούσα τον κόσμο που χειροκροτούσε τα παιδιά και μου έλεγε ο Αργύρης «Μίρκα φαίνεσαι». Όπως ο Γουώρμπακς έρχεται να πάρει ένα ορφανό από το ορφανοτροφείο έτσι κι εγώ θα ήθελα να με υιοθετήσει ένας ωραίος, πλούσιος, με τέλειο σπίτι. Ποιος δε θα το ήθελε σήμερα; Κι εδώ είναι η ανατροπή ότι εκτός από το κορίτσι, η ψυχή του δύστροπου πλούσιου ανοίγει και βλέπει πράγματα που δεν έβλεπε.
Η αισιοδοξία λοιπόν;
Με αυτά που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο ξέρεις τι δεν πρέπει να χάσουμε; Το να κοιτάμε ψηλά, να μη μας τραβάει κάτω τη διάθεση κανείς. Λέμε για κατάθλιψη αλλά ποια κατάθλιψη όταν δεν έχει ο άλλος να φάει.
Διαβάστε παλαιότερη συνέντευξη με τον Αντώνη Καφετζόπουλο εδώ