Το μόνο που θα μπορούσε να αποτελεί μια καλή εισαγωγή για τη Ρένια Λουζίδου είναι τα ονόματα των σειρών και των θεατρικών παραστάσεων που έχει πρωταγωνιστήσει, πάντα (ή έστω σχεδόν πάντα) με μεγάλη αποδοχή από το κοινό. Η ηθοποιός που όσο περνά ο χρόνος γίνεται ολοένα και πιο δικός μας άνθρωπος (αυτό εξηγεί και τον ενικό αριθμό της συζήτησης μας), μας μιλάει για την ανασφάλεια που θα είχε αν την καλούσαν να παίξει σε έναν θεατρικό μονόλογο αλλά και τους ηθοποιούς που «καταναλώνονται» στο γυαλί της μικρής οθόνης.
Συνέντευξη στο Χρήστο Κρανιώτη
Ας πούμε ότι δεν ξέρουμε κάτι για την παράσταση πως θα μας έβαζες στο κλίμα;
Το «Δείπνο για φίλους» είναι ένα κομμάτι της ζωής μας έχει να κάνει με τις σχέσεις ζευγαριών όχι μόνο ερωτικές αλλά και τις φιλικές. Η αφορμή είναι το διαζύγιο του ενός ζευγαριού και ο αντίκτυπος που έχει στον περίγυρο τους. Η ανισορροπία που δημιούργησε, ιδωμένη από την κωμική αλλά και τη σοβαρή του πλευρά. Είναι κωμωδία αλλά με στοιχεία συγκίνησης.
Συνηθίζεις να επιλέγεις την κωμωδία ή είναι κάτι που προκύπτει στην πορεία σου;
Δες πρώτα την παράσταση και μετά θα μου πεις αν επιλέγω την κωμωδία. Ο δικός μου ρόλος ειδικά δεν είναι αμιγώς κωμικός. Η κωμωδία είναι ένας εξαιρετικός τρόπος επικοινωνίας με το κοινό. Είναι αυτό που έλεγαν οι Λατίνοι ό,τι γελώντας λέγονται τα σοβαρά.
Φέτος όμως δεν είναι η χρονιά της κωμωδίας μόνο αλλά και των μιούζικαλ;
Τα μιούζικαλ είναι μια καινούρια κατάκτηση. Τα τελευταία χρόνια κάναμε παραγωγές μεγάλες, είναι το καινούριο κοσκινάκι. Η κωμωδία απ’ την άλλη είναι διαχρονική. Το να ενώνεται η πλατεία με τη σκηνή. Ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του ελληνικού λαού και επιμένω ότι είναι ο τρόπος να πεις πολύ σοβαρά πράγματα στο θέατρο χωρίς να λείπει το βάθος.
Επιλέγεται ως είδος και για εμπορικούς σκοπούς, επειδή την αγαπάει ο κόσμος εννοώ;
Αν είναι και εμπορική επιλογή δε μου φαίνεται κακό, αλλά για μας δεν είναι η πρόθεση αυτή. Άλλωστε για κάποιο κοινό είναι πιο θελκτική η κωμωδία, κάποιοι άλλοι προτιμούν το δράμα.
Η επιτυχία των γυναικείων μονόλογων σε έχει κάνει να σκεφτείς και αυτό το είδος;
Δεν την έχω ζήσει την εμπειρία του μονολόγου αλλά μου φαίνεται πως θα έχει μια σκηνική μοναξιά. Δε θα σκεφτόμουν να το κάνω, να τον επιδιώξω. Το σκηνικό αλισβερίσι με τους άλλους ηθοποιούς είναι το ζητούμενο, αλλά επειδή έχω δει καλές παραστάσεις μονολόγων απ’ τη Μεντή, τη Μανέ, την Κοκκίνου και πολλές άλλες, δε μπορώ να πω όχι.
Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που πιστεύεις ότι τους κάνει τόσο αγαπητούς στον κόσμο;
Ίσως να δημιουργεί μεγαλύτερη ένταση με το κοινό. Μου φαίνεται «φοβιστική» διαδικασία αλλά αν μου το πρότεινε κάποιος με όραμα δε θα το αρνιόμουν, αν και χτυπάει τις προσωπικές μου ανασφάλειες… εκεί πια πρέπει να αναμετρηθείς με το κοινό.
Μα το κοινό σε λατρεύει, είναι γνωστό ότι σε θεωρούν το γούρι κάθε πετυχημένης τηλεοπτικής σειράς;
Αυτό ήταν μια πλάκα που είχε ξεκινήσει από κάποιους δημοσιογράφους, επειδή πήρα μέρος σε σειρές που είχαν μεγάλη επιτυχία. Γράφτηκε με καλή πρόθεση βέβαια αλλά δε νιώθω γούρικη. Το κοινό πάντως έχει σίγουρα θετική προδιάθεση απέναντί σου. Όντως το κοινό δε νιώθω ότι με περιμένει στη γωνία αλλά αυτό είναι ανεξάρτητο. Και το να ανεβαίνεις στη σκηνή μόνος σου και να σε περιμένουν όλοι καλοπροαίρετα δε σημαίνει ότι έχεις ξεπεράσει τα δικά σου.
Με το Γρηγόρη Βαλτινό έχετε να βρεθείτε από το «Βιολιστή στη στέγη», να ένα από τα μεγάλα μιούζικαλ. Πως ήταν που ξαναβρεθήκατε στη σκηνή;
Ναι, έχουμε να συνεργαστούμε από το «Βιολιστή στη στέγη», ένα εξαιρετικό μιούζικαλ. Με το Γρηγόρη δεν αισθάνθηκα ότι είχαμε χρόνια να βρεθούμε γιατί πάντα έχουμε ο ένας τον άλλο στο μυαλό μας, σταθερά δουλεύουμε μαζί, το επιδιώκουμε γιατί το κάνουμε καλά. Είναι ένας πάρα πολύ καλός ηθοποιός. Γενναιόδωρος με τους συναδέλφους του και μη ανταγωνιστικός. Έχει και χιούμορ που εγώ το κοιτάω στους ανθρώπους. Είναι χαρά θεού να παίζεις μαζί του.
Μόνο που στη Θεσσαλονίκη δε θα έχουμε τον Παύλο Χαϊκάλη;
Ο Παύλος Χαϊκάλης λόγω της προεκλογικής περιόδου αντικαθίσταται από τον Κλέωνα Γρηγοριάδη που έχει ξαναπαίξει το ρόλο χρόνια πριν. Ο Κλέωνας παίζει ήδη από την Αθήνα οπότε ανεβαίνει πάνοπλος.
Άρα δε θα έχει το φορτίο της προσαρμογής σε ρόλο και θέατρο όσο κι εσείς;
Ό,τι προσαρμογή ισχύει για όλους εμάς ισχύει και για εκείνον. Το καλό είναι πως η συγκεκριμένη παράσταση ανεβαίνει με το ίδιο σκηνικό, τον ίδιο φωτισμό που κάποιες φορές εκ των πραγμάτων δεν είναι εφικτό. Ο Κλέωνας έχοντας ξαναπαίξει το ρόλο μας εξέπληξε για το πόσο γρήγορα μπήκε μέσα, η παράσταση όχι δεν έχει χάσει τη δυναμική της αλλά φέρει και κάτι καινούριο. Φέτος μόνο θέατρο και όχι τηλεόραση.
Μπορεί βγει καλλιτεχνικό αποτέλεσμα από αυτό μέσο;
Διάλεξα να γίνω ηθοποιός όταν δεν υπήρχε η τηλεόραση. Οπότε συνειδητά προσαρμοστήκαμε στο δεδομένο που προέκυψε. Το ότι γίναμε ηθοποιοί για να παίξουμε στο θέατρο δεν αλλάζει, το θέατρο είναι η τέχνη μας, η τηλεόραση το μέσο. Μπορεί να προσπαθήσεις να κάνεις στην τηλεόραση καλλιτεχνικής αξίας πράγματα αλλά πάντα η δύναμη της είναι στον τρόπο επικοινωνίας με το κοινό. Ότι πηγαίνει και το βρίσκει ενώ στο θέατρο έρχεται το κοινό και σε βρίσκει. Είναι αλλιώς να σηκωθεί ο θεατής να ντυθεί και να σε επιλέξει και να έρθει να σε δει ζωντανά.
Ο ηθοποιός του θεάτρου και της τηλεόρασης είναι ο ίδιος ή διαφορετικός;
Δεν είναι δύο διαφορετικοί ηθοποιοί είναι η τεχνική διαφορετική. Κανένας ηθοποιός δεν κάνει τηλεόραση με τον ίδιο τρόπο που κάνει θέατρο. Η Τζόϋς Ευείδη μου έλεγε πρόσφατα ότι αλίμονο αν τόσα χρόνια ηθοποιός εγκλωβιζόταν στο μονοκάμερο και το τρικάμερο και αυτό την επηρέαζε στο θεατρικό της παίξιμο.
Ποια είναι η δική σου γνώμη για εκείνους που αντιμετωπίζουν σκεπτικά τους ηθοποιούς που παίζουν στην τηλεόραση;
Η Τζόϋς ήθελε να πει πως το τρικάμερο ή το μονοκάμερο είναι ένας άλλο είδος τεχνικής και είναι άλλο να σε στιγματίζουν κάποιοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν μονοδιάστατα την τηλεόραση και τους ηθοποιούς που παίζουν σε αυτήν. Αυτό γίνεται προκατάληψη. Δε θα συμφωνήσω μαζί τους χωρίς ωστόσο να μπορώ να ισχυριστώ ότι η «κατανάλωση» κάποιων ανθρώπων της τηλεόρασης δε φθείρει ορισμένους ηθοποιούς.
Διαβάστε παλαιότερη συνέντευξη της Ηρούς Μανέ εδώ